Op een plek halver­wege Amsterdam en Rotter­dam speelt zich een ongekend drama af. Terwijl nog geen enkel ander medium er e­ni­ge aan­dacht aan be­steed heeft, zit­ten zes­duizend eer­zame burgers onder de meest er­barmelijke om­stan­dig­heden in hun auto's vast zonder ook maar enige hulp van buiten­af. Zij hebben niets anders meer te eten dan chips, die ze uit voor­zorg in on­uit­put­te­lijke hoeveel­heden mee­ge­bracht had­den. Er heerst verder een nijpend gebrek aan drink­water. Ook het milieu moet eraan ge­loven: de stank die van het veld afkomstig is, teistert een steeds groter deel van ons land.

De plek waar het dra­ma zich afspeelt, wordt door de plaat­se­lijke be­vol­king Het Cafveld ge­noemd, naar een gezellig bruin café dat er ooit stond in de dagen dat de men­sen hier nog ge­zamen­lijk naar een en de­zelfde kerk en kroeg gingen. Onze ge­stran­de mede­burgers zijn allen lid van de demo­cra­tische vere­niging Retecool die, onder leiding van Hubert Roth uit de Maas­stad, de populairste web­site van heel Neder­land bezit. Zij waren op weg om voor eens en altijd af te re­kenen met een zekere Vin­cent van Me­che­len, woon­achtig in de Hoofd­stad.

Het lukt niemand be­halve deze Van Mechelen nog om het terrein te door­kruisen. Hij schijnt name­lijk over een ver­voer­middel te beschikken met zeer nauwe banden waar­mee uiterst flexibel ge­stuurd en ge­manoeu­vreerd kan worden. Alleen met dit vervoer­middel is het nog mogelijk de Rete­coo­lers te bereiken en te inter­viewen. Ook de terrein­wagen van De Teijster­graeph begaf het tot over­maat van ramp. Van Mechelen weigerde echter de verslag­gever en de foto­graaf van deze courant beiden te­ge­lijk in zijn voer­tuig mee te nemen en zo de lande­lijke jour­na­li­stiek een on­ver­vang­bare dienst te be­wijzen. Dit is typerend voor de re­cal­ci­trante hou­ding van deze man, waar­over zo dade­lijk meer.

Gelukkig hebben wij wel een uiterst waarde­vol ge­sprek kunnen voeren met Majkul, een zeer wel­be­spraak­te Re­te­coo­ler die niet mee mocht naar het Caf­veld, omdat zijn luide stem de groep wel eens voor­tijdig zou kunnen ver­raden. Dit was een zware slag voor deze zo naar ge­zel­lig­heid hun­ke­rende jong­en.

Nog steeds erg aan­ge­daan vertelde Majkul ons dat een conflict dat aan­vanke­lijk al­leen Hubert Roth en Vin­cent van Me­che­len aan­ging, zich begin juli uit­breid­de. De Rete­coolers be­gon­nen toen hun voor­zit­ter "Reet" mas­saal te steunen met teksten en foto's die niet al­leen voor Vincent zelf maar ook voor zijn ou­ders be­ledigend wa­ren. Da­mien de Vries, een pro­mi­nent lid van Retecool die zich nu Opa Sycho noemt, bleef zelfs tot in oktober foto's van Vincents ouders met allerlei nazi- en NSB-attributen in het open­baar verspreiden.

Op zijn beurt ging Vin­cent door met het schrijven van on­aardige stuk­jes over Rete­cool op het Internet. De heer Roth wilde daar een einde aan maken. In een grote ope­ratie die onder Rete­coo­lers in het geheim BMW (Back My Weblog) werd genoemd, zou de­fi­ni­tief met de vervelende vijand af­ge­rekend worden. Helaas is er iets misgegaan en achteraf is Majkul blij dat het hemzelf, toen de vij­an­dig­heden een­maal goed be­gon­nen waren, niet ver­gund was te komen.

Waar heeft ons land de verschrikkelijke toestanden in het Cafveld dus aan te dan­ken? Aan ene Vincent van Mechelen die het niet kan verkroppen dat de leden en bezoekers van Retecool zijn inmiddels al tien­tal­len jaren ge­leden over­leden moeder en nog langer geleden over­leden vader (die ooit tim­merman is geweest) beledigen! Of, wat hij noemt, "smaden". Deze figuur stoort zich er vooral aan dat Rete­coo­lers zijn ou­ders, die 'goed' wa­ren in de Tweede We­reld­oor­log, af­beelden als 'fout'.

Niet alleen Retecool maar elk weldenkend mens die wak­ker genoeg is om de fei­ten onder ogen te zien, zal het ontgaan waar Vincent zich zo druk over maakt. In tegen­stelling tot uw verslag­gever en de redactie van De Teijster­graeph heeft Vincent zelf die oorlog nooit mee­ge­maakt, anders had hij wel geweten dat het toen dood­normaal was om met de nazi's samen te werken en te doen alsof er niets aan de hand was.

De alleen-verantwoordelijke voor het drama

Het schijnt Vincent ook ontgaan te zijn dat talloze leden van de beste en ge­zondste families van ons land gelukkige ouders en groot­ouders hebben (of hadden) die in het ver­le­den in Europa en Zuid-Amerika vol o­ver­ga­ve de kant van Mussert, Hitler of Videla kozen. Al­leen ex­treem-linkse geiten­wollen­sokken­dragers be­stem­pe­len deze trouwe mede­burgers nog als 'fout' in denigrerende zin.

Dat Van Mechelens on­gekend eigen­wijze en eigen­zinnige hou­ding de­sas­treus is voor mens en milieu is in­mid­dels ie­der­een wel duide­lijk. Want onder­tussen zitten de Re­te­coo­lers in hun ruim twaalf­duizend auto's al maan­den vast in een on­af­zien­bare vieze, bruine mas­sa die met de dag viezer en bruiner wordt.

De plaatselijke rei­ni­gings­dienst is het niet gelukt er iets aan te doen met de ge­brui­ke­lijke me­tho­den. De directeur deel­de ons mee zelfs de Wa­ge­ning­ense U­ni­ver­si­teit en Research Cen­tre te heb­ben in­ge­scha­keld.

Ook daar is men danig geschrokken. Aan­van­ke­lijk leek al­les er op te wijzen dat het slechts om statistisch modale hu­ma­ne faecaliën ging. Die hypo­these moest echter al gauw verlaten wor­den toen geen van de bekende che­mi­ca­liën en bac­teriën bleken te hel­pen in de be­strij­ding ervan. De landbouw­we­ten­schap staat nog steeds voor een raadsel.

De ver­ant­woor­de­lijke voor al dit gruwelijke leed wil nu 2250 euro in­za­melen onder Rete­coo­lers als ge­noeg­doe­ning voor het schaden van de re­pu­tatie van zijn ouders. Terwijl de levens­ge­vaar­lijke situatie in het Caf­veld met de dag erger wordt en hulp brood­nodig is, is deze schaamte­loze tim­mer­mans­zoon ter plek­ke een in­za­me­lings­ac­tie be­gon­nen. Zo kan hij goed aan deze ramp ver­dienen, en van dat geld kan hij dan ver­volgens zijn wel­ver­dien­de va­kantie in Porto Ercole, Italië, be­kostigen.

Helaas schijnt al­leen Van Mechelen zelf te be­schik­ken over de mid­delen om de bruine, glib­berige troep in het Caf­veld op te ruimen. Het is dan ook te hopen dat hij voor zijn vertrek nog de moed en het fatsoen zal kun­nen op­brengen om het zo triest verkleurde hart van Hol­land weer mooi groen ach­ter te laten. Ons land wordt in deze bar­re tijden al genoeg geteisterd.